De Hagelandse 101 wandelen: zo hou je het vol

“Voor mij was de Hagelandse 101 dé uitgelezen kans om een magische grens te doorbreken: 100 kilometer in één stuk. Dat is een mijlpaal waar je als loper niet omheen kan. Wat het nog mooier maakte, is dat het avontuur zich afspeelde in mijn eigen streek. Het Hageland heeft alles: glooiende heuvels, groene landschappen en rustige paden waar je onderweg écht kan genieten. Die combinatie van afzien en tegelijk omringd worden door natuurpracht maakt de tocht wel uniek. Het voelt extra bijzonder dat je zo’n ervaring letterlijk bijna in je achtertuin kan beleven.”

“Mijn voorbereiding begon eigenlijk al in april, met het EK marathon Brussel-Leuven. Die wedstrijd gaf me een sterke basis en bewees dat mijn conditie op punt stond. Van daaruit heb ik stap voor stap het volume opgedreven. Gemiddeld liep ik zo’n 90 kilometer per week, en in piekweken zelfs tot 110 kilometer. Dat klinkt veel, maar dat is echt nodig om je lichaam te laten wennen aan die lange belasting. Van mei tot augustus liep ik in totaal bijna 1500 kilometer. Dat zijn héél wat uren op de baan, maar ze gaven me dus wel het nodige vertrouwen. Want als je door zo’n trainingsperiode geraakt zonder blessures, weet je dat je lijf klaar is voor de uitdaging.”

“Tot mijn eigen verrassing verliep de tocht ontzettend vlot. Vanaf het eerste moment voelde ik vooral plezier, en dat bleef eigenlijk de hele weg zo. Een groot deel van die beleving komt door de mensen met wie ik samen aan de tocht begon: je deelt dezelfde kilometers, dezelfde last en ook dezelfde kleine gelukskes onderweg. Daarbovenop was er een team dat ons perfect ondersteunde. Zo’n tocht is zwaar, dat staat vast, maar de steun en verbondenheid maken dat je het gevoel krijgt dat alles net iets lichter gaat.”

“Er zijn twee momenten die ik nooit zal vergeten. Het eerste was de start onder de boog, samen met de honderden andere deelnemers. Er hangt een soort magie in de lucht als iedereen tegelijk vertrekt met hetzelfde doel: 106 (101+5) kilometer afleggen. Dat verbindt en geeft een enorme energie. Het tweede moment was de zonsopgang bovenop de Houwaartseberg. Je ziet de mist langzaam optrekken, voelt de eerste zonnestralen en merkt hoe de omgeving in een gouden gloed gehuld wordt. Na al die nachtelijke kilometers voelt dat echt als een cadeau. Pure magie.”

“Die zijn er altijd bij zo’n afstand. Voor mij kwam het zwaarste stuk rond kilometer 50. Mijn benen voelden loodzwaar, waarschijnlijk ook omdat de Dodentocht nog niet zo lang achter de rug was. Maar op een bepaald moment wordt de pijn niet erger, je lichaam went eraan, en dan gaat het er vooral om dat je mentaal blijft volhouden. Daarbij speelt de steun van medelopers en -wandelaars een cruciale rol. Je trekt elkaar erdoor.”

“Met enorm veel voldoening. Het was een prachtige editie: tot in de puntjes georganiseerd, het weer zat mee en de sfeer onderweg was fantastisch. Ik heb er alleen maar warme herinneringen aan overgehouden. Voor iedereen die zichzelf sportief wil uitdagen, is dit een absolute aanrader. Ik kijk nu al uit naar de volgende editie. Misschien komt er wel een extra lus van tien kilometer bij? Voor mij mag het alvast!”

“Voor mij was de Hagelandse 101 een kans om mezelf een moeilijker doel te stellen. Ik wilde voelen wat het betekent om zo’n lange tocht aan te gaan, zodat ik ook klanten die dit soort uitdagingen aangaan beter kan begrijpen en helpen.”

“Mijn voorbereiding begon met korte wandelingen van 7 tot 12 kilometer, meestal één à twee keer per week. Al snel merkte ik dat mijn tempo beter werd en dat ik de afstanden kon opbouwen. Zo evolueerde ik naar 24 en 25 kilometer, en daarna zelfs naar 30, 36, 38 en 42 kilometer. Soms wandelde ik van thuis naar de winkel in Hasselt, goed voor 38 kilometer, gewoon om wat extra kilometers in de benen te krijgen. Twee weken voor de Hagelandse 101 deed ik ook mee aan de Boslandtrail van 50 kilometer in Lommel. Dat gaf me wel het nodige vertrouwen.”

“De start vond ik het minst aangenaam, omdat je met redelijk veel mensen tegelijk vertrekt. Gelukkig kon ik snel mijn eigen tempo vinden. Het was bijzonder om in hartje Leuven aangemoedigd te worden door mensen op de terrasjes, die sfeer gaf echt een boost. Daarna viel het tempo van de groepjes meer uiteen, al had ik zelf niet het gevoel dat ik vertraagde. Na de tweede bevoorradingspost kreeg ik opnieuw last van mijn achillespees, een kwaaltje dat begonnen was tijdens de Boslandtrail. Bij post drie probeerde ik nog van schoenen te wisselen, maar de pijn werd te groot. Na 25 kilometer moest ik helaas de moeilijke beslissing nemen om te stoppen.”

“Zonder twijfel: wandelen in de avond en nacht. Dat had ik nog nooit gedaan en ik vond het spannend én bijzonder mooi. Het geeft de tocht een heel andere sfeer.”

Het opgeven na 25 kilometer vond ik zelf wel zwaar. Je stelt jezelf een doel en dan voelt het pijnlijk om dat niet te halen.

“Toch met een positief gevoel. Ik heb de tocht niet volledig uitgestapt, maar de ervaring blijft me bij natuurlijk. Vooral de nachtelijke uren hebben indruk gemaakt: zo koud, zo speciaal en zo mooi. Het is iets wat ik iedereen zou aanraden om minstens één keer te beleven. Zelf kijk ik met trots terug op mijn deelname, want soms zit de waarde van zo’n uitdaging niet alleen in de finish, maar ook in het onderweg zijn.”

“Ik hou enorm van de natuur, van het simpele leven, back to basics. Dat geeft mijn fysieke en mentale gezondheid een boost. In mijn honger naar avontuur kamp ik met een saboteur: ik heb reuma en fibromyalgie. Wat ik zou willen kunnen, botst daardoor vaak met wat ik in werkelijkheid aankan. Dat houdt me niet tegen om mijn lichaam uit te dagen, maar dan op maat: zo besloot ik de Hagelandse mee te wandelen en koos ik voor de 55 kilometer in plaats van de 101.”

“Tijdens de zomervakantie maakte ik een trektocht in de buurt van Chimay en ging ik op een packraft-avontuur in Luxemburg. Die wandelervaringen wierpen zeker hun vruchten af. Verder ga ik dagelijks op stap met mijn hond en maakte ik kort voor de Hagelandse enkele wandelingen van zo’n 20 kilometer. Bovendien zet ik op een gemiddelde werkdag in de winkel ongeveer 12.000 stappen.”

“Het ging beter dan ik zelf verwachtte! Samen met een collega begon ik ’s ochtends aan de 55 kilometer. Ik vond het leuk om dat samen te beleven. Ons wandeltempo liep gelijk, we hebben veel gelachen onderweg en pepten elkaar op als het wat moeilijker ging.”

“We vertrokken om 8 uur en kwamen om 21 uur aan bij de finish. We hebben er dus lang over gedaan. De pauzes aan de bevoorradingsposten vonden we iets té gezellig, dus daar verloren we veel tijd. Je kan daar iets drinken, even zitten met muziek op de achtergrond. Op een gegeven moment kregen we door dat er vooral supporters aan die tafeltjes zaten - en dat de deelnemers sneller doorwandelden. Toen zijn we er ook maar vlug vandoor gegaan, haha!”

“De Hagelandse is heel goed georganiseerd: de route is duidelijk bewegwijzerd en de bevoorrading onderweg is tiptop. De sfeer was gemoedelijk en de route is prachtig.”

“Ik vond het heel leuk dat de route vooral over onverharde wegen loopt, door weides en bossen. De omgeving is heuvelachtig dus onderweg kregen we regelmatig fraaie vergezichten te zien. Wandelen over kronkelpaden geeft me een gevoel van vrijheid en van avontuur: heerlijk! Het was ook fijn om andere mensen te zien wandelen. We waren daar allemaal met hetzelfde doel, dat creëerde een sfeer van verbondenheid.”

“Na zo’n 25 à 30 kilometer begon ik echt pijn te voelen. We hebben ons enkele keren afgevraagd: waar zijn we toch mee bezig? Maar zelfs toen konden we nog lachen. En ik had amper blaren, dankzij de WandelWol die ik tussen mijn tenen gestopt had: die zorgde voor comfort. Zo blij mee!” 

“Met grote glimlach en véél voldoening! Ik ben trots dat ik het aankon en dat het zo goed meegevallen is. Op naar het volgende avontuur!”

1.     Ga gewoon op pad. “Iedereen kan wandelen. En het doet zoveel deugd voor je lichaam en geest. Wandelen heeft alleen maar positieve effecten.”

2.     Loop je wandelschoenen goed in. ‘Omdat ik wist dat het niet ging regenen, hoefde ik geen waterdichte schoenen te dragen. Ik koos dus voor schoenen die optimaal ademen, zodat mijn voeten droog bleven – dat helpt om blaren te voorkomen. Mocht er regen voorspeld zijn, had ik lage wandelschoenen met Gore-Tex gedragen.

3.     Train op hoogtemeters. “Zodat je vooraf al weet wat dat doet met je benen en knieën.”

4.     Deel de wandeling op. “Kijk naar de bevoorrading en breek je wandeling in kleine brokken. Dat maakt mentaal een groot verschil.”

5.     Wissel van sokken. “Halverwege de tocht is er een wisselpunt van de bagage. Je kan er bijvoorbeeld verse wandelkleding, sokken, wandelschoenen of een tandenborstel laten leveren. Ik heb daar van sokken gewisseld, zodat ik terug met droge voeten op pad kon.”

6.     Neem niet te veel eten mee. “Je krijgt bij de Hagelandse 101 meer dan genoeg snacks. Dus stop enkel het meest noodzakelijke in je rugzak, want je sleurt het de hele afstand lang mee.”

7.     Draag een sporthorloge: “Een fijne compagnon om zelf in de gaten te houden hoe ver je al bent, hoe snel je stapt en hoeveel stappen je al gezet hebt. Dat motiveert!”

•    Regenjas: “Die heb ik gelukkig niet nodig gehad, maar in dit land weet je nooit…”

•    Fleece: “Een dunne fleece voor ’s nachts weegt weinig en neemt amper plaats in.”

•    Wandelstokken: “Die helpen de belasting over je lichaam te verdelen. Een enorme hulp.”

•    Wandelsokken: “Wissel om de 20 kilometer van sokken. Dat is een must om blaren te voorkomen.”

•    Wandelwol: “Dat biedt zoveel comfort en helpt blaren te vermijden. Topgerief!”

•    Drinkflessen of een CamelBak met voldoende water. Ook handig om mee te nemen: tabletten sportdrank om in je water te doen.”

•    Snacks: “Altijd handig om op zak te hebben voor een flauwte tussendoor, al krijg je bij de bevoorrading eigenlijk voldoende.”