Expeditie Natuurpunt: afzien & genieten

En dan breekt dé dag aan en sta je met licht knikkende knieën aan de Watermolen van Meerhout. Eerste meevaller: het stevige ontbijt. Vers fruit, gebak, koffiekoeken, spek met eieren en goeie koffie. Oké, daar konden we wel mee leven. Intussen bestudeerden we samen het infopakket met de wandelkaarten. Expeditiebadges opspelden, nog een laatste half-zenuwachtige zwaai naar onze coach en… off we went!    

We deelden onze staptocht op in vier keer tien kilometer en toevallig waren de kaarten ook net zo opgesteld. Na elk tien kilometer op de teller konden we één pagina van de wandelknooppuntentocht afvinken. Goed voor het gemoed! Na een saai stukje woonwijk stapten we al snel langs het kanaal, door mooie bossen en verwilderde velden. Regelmatig werden we verrast door idyllische stukjes natuur en ook de zon werkte mee. Genieten… 

Af en toe lieten wij (galant als we zijn – kuch) een sneller team voorgaan. De vraag: ‘Zullen we al even pauzeren voor een reep?’ probeerde ik zo lang mogelijk uit te stellen. Geen evidentie, want wie mij kent weet dat ik eten niet graag uitstel, maar hey, alles voor het goede doel.

Wat bleek? Wij hadden schrik dat we honger gingen hebben, maar er zat juist véél te veel eten in onze rugzak. Voor we het wisten stonden we al aan de eerste halte waar we onverwacht een wrapje en een sapje kregen. Hier zagen we voor het eerst onze team coach Katleen terug. Zij had ook nog een auto vol lekkers mee, dus honger hoefden we absoluut niet te lijden. 

Als je veel bij te praten hebt, wandel je de tijd zo weg. Alweer een kilometer! Op drie vierde werden we getrakteerd op taart, koffie en bemoedigende woorden van vrijwilligers en onze coach. We zagen andere teams vermoeide voeten masseren en pijnlijke blaren verzorgen – iets waar we tot onze eigen verbazing nog van gespaard bleven. Weer een meevaller. Toch een preventieve pijnstiller genomen, om die tegensputterende rug alvast voor te zijn. De zware rugzak vol eten lieten we nu in de auto van onze coach, handig. Yes, op naar de laatste tien kilometer!

Het bleef ons verbazen, maar we zagen het alle vier nog steeds wonderwel zitten. Geen noemenswaardige blaren, geen dienst weigerende knieën of teamleden… Alleen een massa muggen die ons in een drassig gebied helemaal lekprikten, maar verder geen klachten. Aan het eind van de tocht troepten alsmaar meer teams samen op hetzelfde pad, net alsof we meespeelden in die film, Forrest Gump. En voor we het beseften was daar... de finish! Zalig moment. 

Rustige nacht, stevig ontbijt en… een goeie douche. Duodouchen in een omgevormde paardenstal - het is eens wat anders. Alle spullen weer inpakken bleek nog niet zo eenvoudig, waarschijnlijk omdat ons hoofd al op ‘vertrekken’ stond en we nog moesten uitvogelen welke rugzak of tent ’s avonds bij wie terecht moesten komen. Eenmaal aan het water bleek ook dat er één kano tekort was, maar alles kwam uiteindelijk in orde. Wij weg! 

Haa, de kanotocht, het deel waar ik het meeste naar had uitgekeken. Maar euh… Laten we zeggen dat die trip voor mij nét iets minder vlot ging dan verwacht. Felle zon, amper schaduw én tegenwind – daarvan begin ik onvermijdelijk een kléin beetje te zagen (sorry teamgenoten ;-). Maar kijk, ook dat lukte ons! Er was dit keer slechts één eetstop met een klein tussendoortje (snif), maar we kregen wel een geweldige lunch van onze hulpcoach Bieke. Rustig dobberend picknicken, smaakt er iets beter? 

Mijn onvermoeibare teamleden peddelden vrolijk verder, maar ik kreeg het steeds lastiger. Gelukkig kreeg ik regelmatig wat peptalk (nu ja… instructies) van Katrien: ‘Gewoon voortdoen, Devos!’. En plots was het dan toch zover: de aankomst, mét feestelijke ontvangst door fanfare en familie. Fantastisch gevoel! Kapot en bezweet maar tevreden zakten wij neer op een stoel voor een fris drankje en het besef dat we grote geluksvogels waren die zonet een onvergetelijk outdoorweekend hadden beleefd.